11 listopada

11 listopada 1918 roku, po 123 latach zaborów Polska odzyskała wolność. Tego dnia Rada Regencyjna przekazała władzę wojskową Józefowi Piłsudskiemu.
Rozpoczęto przygotowania do powołania koalicyjnego rządu, w skład którego mieli wejść przedstawiciele polskich stronnictw politycznych.

Dzień 11 listopada ustanowiono świętem narodowym dopiero ustawą z kwietnia 1937 roku, czyli prawie 20 lat po odzyskaniu niepodległości.

Do czasu wybuchu II wojny światowej święto obchodzono tylko dwa razy – w roku 1937 i 1938. W latach 1939-1944 – podczas okupacji hitlerowskiej oficjalne lub jawne świętowanie, podobnie jak i każde
inne przejawy polskości, było niemożliwe. W roku 1945 władze komunistyczne świętem państwowym uczyniły dzień 22 lipca – datę podpisania Manifestu PKWN, jako Narodowe Święto Odrodzenia Polski.
W okresie PRL święto niepodległości zostało zakazane. Jakiekolwiek próby kultywowania obchodów dnia 11 listopada groziły surowymi sankcjami ze strony władz. Nawet wywieszenie w tym dniu flagi narodowej było przejawem dużej odwagi cywilnej.

Narodowe Święto Niepodległości obchodzone 11 listopada przywrócono, ustawą Sejmu (jeszcze PRL), w 1989 roku.
W III Rzeczpospolitej, Narodowe Święto Niepodległości obchodzone 11 listopada, jest najważniejszym świętem narodowym Polski.

Wczoraj w Szczecinie także świętowaliśmy. Na Wałach Chrobrego o godz.12 była defilada , były pokazy sprzętu wojskowego oraz rekonstrukcja historyczna. O godz. 14-tej w Katedrze pw św Jakuba odbyła się msza święta za Ojczyznę . Po niej o godz. 15 z Placu Orła Białego ruszył Szczeciński Marsz Niepodległościowy. W ciągu godziny , spokojnym marszem doszliśmy do Placu Szarych Szeregów aby złożyć hołd Marszałkowi. W marszu wzięło udział ok 1.000 – 2.000 ludzi. Było spokojnie. Szły rodziny z dziećmi, szli starsi, szła młodzież. Jak na ok 300- tysięczne miasto według mnie bardzo mało. Ale to moja prywatna ocena. Na mojej ulicy na jakieś 50 domów flagi powiewały przy siedmiu z nich. Policzyłam.